Minidis en maxidis

We zijn nu in Mariposa. Nadat Aggie en Patje ons hadden afgezet om onze nieuwe auto (zeg maar convertibel, een pooierbak dus want hij is me toch groot) op te halen.We reden er mee buiten en ik vond het toch eigenlijk wel leuk. Het zonnetje scheen, de wind door mijn haren (en na lang sparen kan dit nu ook) reden we bij Patje en Aggie voor hun neus. We hebben daar afscheid genomen en hier scheidden onze wegen. Zij gingen naar LA om de auto binnen te brengen en de vlucht naar huis te nemen.
Wij gingen op weg naar YNP Mariposa om precies te zijn.
De Little Valley Inn is heel mooi en klein. Er staan 6 huisjes om te verhuren, de meeste voor 2 personen en er zijn er nog voor 6 personen.
Kristien de eigenares van dit liefelijk gedoe is zeer lief en zeer enthousiast om het ons naar de zin te maken. We zijn momenteel de enige gasten en aan het eind van de week komen er Amerikanen en Australiers bij.
De kamer is zeer goed met alles er op en eraan zoals we dat hier gewend zijn. De koelkast hebben we al vol gestoken met drank en beleg voor het brood. Ijs kunnen we bij Kristien vragen.

Zo dat is in het algemeen. Maandag zijn we aangekomen, dinsdag hebben we ons gemak gehouden en kleding gewassen. In het internetcafe/hamburgertent hebben we een mail gestuurd naar Patje en Aggie dat we goed waren aangekomenen woensdag zijn we gaan wandelen, zeg maar trekken!

’s Morgens zijn we vroeg opgestaan want de Four Mile Trail van Yosemite Valley naar Glacier Point zou een zware tocht worden. Heen en terug is hij 15 km (hij heet 4 mile trail maar is eigenlijk 4.6 mile = 7.4 km heen en dan nog ens terug natuurlijk). Klim in hoogte is 975 M. Ofte 3500 voet.

Voordat we konden beginnen moesten we het beginpunt zoeken. Ze zijn aan het werken in YNP en dan is het einde (of begin in dit geval) zoek. Na een half uurtje ronddolen hadden we het begin gevonden. We begonnen met goede moed en het was zeer rustig op de trail. Tsja dachten we het is wel erg rustig!! Het is een zeer populaire trail die overal beschreven staat. Later zouden we weten waarom.

Op weg naar boven hadden we weer zeer mooie uitzichten. Het was nog koel en we hadden een stevige pas erin. We waren om half 11 aan de trail begonnen en de kant waar we liepen lag nog volledig in de schaduw. Mooie vogels, herten die ons zo’n beetje volgden. Heel raar dat je dit snel gewend raakt. Beren hebben we niet gezien alleen een hongerige beer die achter mij liep. Er zit nochtans in dit gebied een berin met 2 jongen, maar goed niet gezien dus.

Na een hele zware klim van 2.45 minuten kwamen we boven aan en we kregen van veel mensen felicitaties. We waren wel wat moe maar om ons bijna een staande ovatie te geven vond ik er nu wat over.
Ik heb mijn hongerige beer zijn boterhammetje en banaantje gegeven en we hebben van de omgeving genoten. Het is er prachtig (Anne, je hebt echt niet overdreven!).
We hebben de watervallen (waar geen water uitkwam) gezien van Yosemite upper en lowerfall en de Vern en Nevada fall waar wel water uitkwam. Die gaan we ook nog van dichtbij zien een van de volgende dagen. De half Dome waar iedereen zo wild van is ja die hebben we ook gezien. Ik vond die niet zo spectaculair, gewoon een halve bol van rots.
Na een rust pauze weer terug naar beneden. Tsja dat is andere koek. Dat is een terroristische aanslag op de knieen. Onderweg alleen mini- en maxidissen gezien (piepkleine of grote hagedissen, hier is alles in extremen).
Na 2.15 minuten zijn we uitgeput de trail uitgerold. Op weg naar de auto vond ik dat laatste stuk er teveel aan. Heerlijk die schoenen uit, het dak van de auto open en de trek naar huis aangevat. Het leek wel de uittocht uit Egypte, het park liep leeg.

Bij Pop’s stond mijn biertje klaar en heb daar heerlijk van genoten.

Tot een der dezen en ik hoop dat de spierpijn uitblijft. Na een nacht slapen valt het mee maar morgen zal het bij elke stap au, au zijn denk ik.

We houden jullie op de hoogte.
Dikke zoenen en tot de volgende mail.