Nagarkot

Namaste allemaal,
We zijn naar Nagarkot vertrokken met een stel van de kinderen.

Er was een grote, bijna nieuwe bus voor ons geregeld om naar Nagarkot te vertrekken. Met deze bus vertrokken we naar het kindjeshuis om alle kinderen op te halen..
Ze stonden al op ons te wachten (Lacchu, Tsering, Santos, Krisjna, Sanji, Sano Subadra en Prem).
We stapten allen in de bus en begonnen aan een rit van anderhalf uur. De kinderen waren heel stil en sommige vielen al in slaap. Lacchu viel in slaap op Lieven zijn schouder met zijn MP3 in zijn oren. Nadat hij die van ons gekregen had zijn de stopjes niet meer uit zijn oren geweest.
We kregen een heel ander deel van de vallei te zien. Niet zo arm en veel groener.
Na anderhalf uur kwamen we aan in “The end of the Universe”. Toch bijna het hoogste van Nagarkot. Nagarkot ligt op 2000 meter en je ziet er een hele mooie zonsopgang.
's Morgens kun je een anderhalf uur stappen om een nog mooiere zonsopgang te zien en met wat geluk een blik op de Mount Everest.
Dat hebben we maar niet gedaan met die kinders erbij. Trouwens we gaan met vier toch de Mount Everest van heel dichtbij zien op trekking.

Daarboven hebben we wat spelletjes gedaan met de kinderen. Er was een stroomonderbreking en de kinderen zaten eigenlijk te wachten tot ze TV konden gaan kijken. Toen de stroom er weer was moesten we naar boven om met de kinderen tv te kijken. We zaten met zijn allen onder de dekens. Ze hadden de film Troy (een film van 3 uur !!!!) uitgezocht. Dat was er wat over en na een half uur zijn we terug naar beneden gegaan.

Het eten was ook een hele bedoening. Het waren geen kleine kinderen waar we mee onderweg waren dus ze bestelden eten voor groten. Het was een heel leuk gezicht om ze van alles uit te zien kiezen.
Sano Subadra zat bij de vrouwen en had het daar heel gezellig. Ze vertelden voluit en gaf vlot antwoord op alle vragen die gesteld werden. De jongens zaten voornamelijk bij Lieven en Rudi maar ook de andere mannen werden bij hun verhalen en vertelsels betrokken.

Na het avondeten werd er muziek gemaakt op de djembee en de mondharmonica's.
Sano Subadra heeft nog gedanst. Het was een hele geslaagde avond.

De rust die je daar vind na zo'n hectisch KTM is overweldigend. Annelies, Ilse, Sano en ik sliepen op 1 kamer. De meisjes mogen niet met een man op de kamer en de jongens niet met vrouwen en mannen.
Lieven en Rudi sliepen in de kamer onder de jongens om ze in de gaten te houden.

De volgende morgen ging de wekker af om 5.45. Om 6.10 ging de zon op en we wilden toch wel die mooie zonsopgang zien. Het was echt de moeite waard om er voor op te staan. Ik ben natuurlijk gewend om heel vroeg op te staan maar de rest zag maar pips om de neus. Ook al omdat niemand echt heel goed geslapen had. Annelies en ik hebben al zeker geen oog toe gedaan (we hadden dat gevoel toch). Na de mooie zonsopgang zijn we koffie gaan drinken en hebben we gewacht op het ontbijt. Iedereen kreeg hetzelfde. Het was een smullen geblazen.

Om een uur of half 10 zijn we aan de wandeling begonnen naar Changu Narayan. Dit is een van de oudste tempels in de KTMvallei. Het was een mooie wandeling en het zonnetje scheen volop.
Onderweg konden we flessen water kopen om onze dorst te stillen.
Lacchu had aan mij al drie keer gevraagd of ik al moe was en of hij de rugzak moest dragen.
Na drie keer vragen heb ik hem de rugzak maar gegeven. Als het drie keer gevraagd wordt zeg je maar ja.

Bij de tempel aangekomen hebben we koekjes en drinken gekocht. De tempel was de moeite waard maar het ging hem eigenlijk om de wandeling. Die was heel mooi.
Van de tempel naar Baktapur was een beetje onderschat.
We kwamen daar moe aan en hadden helemaal geen tijd meer om deze mooie koningsstad te bezichtigen. We hadden 19 km gestapt. Van half 10 tot 16 uur. Da's toch een dikke 3 km per uur wat met die kinderen toch wel goed gegaan was.

Sano regelde een bus voor 18 personen en we zijn er met zijn allen opgehopt. Het was lachen want de bus op de heenreis was een nieuwe bus en die pakte de goede wegen. Deze bus was al heel oud en nam de hobbelbinnenwegen. We kwamen na 1.5 uur bij Bodnath aan en daar zijn we uitgestapt om te voet naar het kindjeshuis verder te gaan.

Daar aangekomen zwermden de kinderen naar hun vriendjes om alle verhalen te vertellen.
Wij trokken naar het dak om met Caro en Wim te babbelen. We waren uitgenodigd om te blijven eten; het was de beurt aan de meisjes om te koken. Op zaterdag zijn er geen kookdidi's en moeten de jongens en meisjes om de beurt koken. De bel ging en alle kinderen stormden naar binnen voor de dal bhat.
Dit is rijst met linzensaus en groenten (allerlei kool, prei en aardappelen). De groenten zijn iedere keer iets anders. Het was heel lekker en we zijn nog een keer naar de potten terug gegaan.
Er wordt hier voor 100 man gekookt dus je kunt wel nagaan wat een grote potten dit zijn.

Het was feest want iemand van de grote jongens nam afscheid van het huis. Hij was 18 geworden. Hij studeert nog verder en is bij zijn broer ingetrokken. Zo lang hij studeert loopt de sponsering door.
Wij hadden met zijn allen gevraagd aan Wim of hij een tractatie voor iedereen wilde kopen.
Hij had voor iedereen appeltaart en frisdrank.
De meisjes (groot en klein) hadden dansjes ingestudeert. In hun mooiste kleding hebben ze hard hun best gedaan. De kinderen hebben over het algemeen een ongelooflijk gevoel voor ritme en heel hun lijf beweegt. Iedereen zong en danste mee.
Om een uur of 8 moesten de kleinste al naar bed. Daarna volgden de groten.
Wij zijn ook huiswaarts getrokken om onze koffers te pakken voor de trip naar Pokhara.
Daar blijven de meeste vrouwen. De mannen en Hilde gaan raften.

Tot zover ons avontuur van Nagarkot.

Het volgende verslag komt vanuit Chitwan, onze volgende bestemming.

Veel groetjes en dikke kussen van ons